Stimulans versterken om CO₂-uitstoot te verlagen in bedrijfsobligaties

In ons nieuwste artikel verkennen we twee strategieën om de inspanningen voor decarbonisatie in bedrijfsobligatieportefeuilles te beheren. Ook kijken we naar de stimulans die ze geven aan het management van bedrijven. Inzicht in deze benaderingen stelt beleggers in staat om geïnformeerde beslissingen te nemen die niet alleen aansluiten bij hun duurzaamheidsdoelen, maar waarschijnlijk ook een verschil maken in de echte wereld.

Om te beginnen moeten beleggers die de CO₂-uitstoot in hun portefeuille willen verlagen, de grootste uitstoters zonder geloofwaardige decarbonisatieplannen van de hand doen. Maar wat moeten ze met grote uitstoters die wel geloofwaardige plannen hebben? Hoe stimuleer je als belegger zulke bedrijven om vast te houden aan hun plannen en afstemming met het Akkoord van Parijs te realiseren?

Beleggers met een strikte beperking voor het actieve risico ten opzichte van de bedrijfsobligatie-index kunnen kiezen voor een kleinere allocatie naar langerlopende bedrijfsobligaties die zijn uitgegeven door bedrijven met een hoge CO₂-uitstoot en geloofwaardige decarbonisatieplannen. Hiermee verlagen ze zowel de CO₂-voetafdruk van de totale portefeuille als de tracking error ten opzichte van de reguliere benchmark. Door deze bedrijven te steunen met langlopend kapitaal kunnen beleggers actief bijdragen aan de energietransitie en tegelijkertijd het relatieve risico van hun portefeuille beperken. Maar als de langlopende obligaties eenmaal zijn uitgegeven door een grote uitstoter, wordt de stimulans om het plan te volgen kleiner. Het bedrijf heeft het kapitaal immers al verkregen en hoeft pas ver in de toekomst terug te betalen.

Waar beleggers ook voor kunnen kiezen, is dat ze de looptijd verkorten van obligaties die zijn uitgegeven door grote uitstoters met geloofwaardige decarbonisatieplannen. Met deze aanpak stimuleren ze bedrijven om op koers van hun duurzaamheidstoezeggingen te blijven. Want als de acties van een bedrijf ingaan tegen het Akkoord van Parijs, dan kunnen beleggers afzien van verdere financiering – wat weer kan leiden tot hogere kapitaalkosten voor het bedrijf. Door te kiezen voor korterlopende obligaties kunnen beleggers de druk op bedrijven opvoeren om afstemming met het Akkoord van Parijs af te dwingen, terwijl ze tegelijkertijd de langetermijnrisico's van gestrande activa minimaliseren. Alleen is het beheren van het relatieve risico ten opzichte van de reguliere benchmark hierbij wel een grotere uitdaging.

Iedere strategie heeft zijn voor- en nadelen. De eerste methode verlaagt de tracking error, terwijl de tweede methode de stimulans voor bedrijven versterkt – en dus ook waarschijnlijker leidt tot verandering in de echte wereld.

Iedere belegger heeft zo zijn eigen voorkeuren en doelen en daarom voert Robeco diepgaand onderzoek en grondige analyses uit om beleggers te voorzien van de kennis om beslissingen te nemen die aansluiten bij hun behoeften en die op een effectieve manier voldoen aan hun duurzaamheidsdoelen. Door verantwoording af te leggen over CO₂-uitstoot en in gesprek te gaan met bedrijven, hebben beleggers de macht om verandering te stimuleren en de transitie naar een CO₂-arme toekomst te ondersteunen.